Пробягна из съзнанието ми силуета ти нежно,
всяка малка случка, всеки миг…
Всяка дребна караница, всеки стих,
и думите изказани небрежно!
Прощавай силуете, прощавай ти за тях,
прощавай всеки фалш и всеки грях.
За всяка болка дето ти я причиних,
за мен тя беше от любов и от сърце!
Хей, татко! Здравей, прекрасни силуете!
Седни до мене татко, за поздрав днеска те прегръщам,
да поговорим малко, да ти споделя,
Колко трудно, но вълшебно с обич те прегръщам.
За мене ти приятел най-добър си,
на моето детство чудно си влияел,
отгледал си ме с много топлота,
с този стих аз днес ти благодаря!
Недей да бъдеш начумерен!
Добър си ти, за мене си едничък,
Но с този израз на наслада – прекомерен,
да бъдеш смръщен – не, не ти отива!
Да! Падах често, често плаках и ругах,
но ти винаги подаваше ръка,
И с теб, и с мама, наранена чаках
след болка пак да дойде светлина!
Но почакай, ах почакай още малко татко,
времето на щастие и радост тепърва предстои!
Повярвай ми порастнах татко вече,
бъди до мене и с мене се засмей!
Няма коментари:
Публикуване на коментар